Αδιάβαστα γράμματα, ανεκπλήρωτες επιθυμίες

4′ διάβασμα

Δυο διαφορετικές ιστορίες από την εποχή των επιστολών, την επιμελημένη αυτή παράθεση γεγονότων ή κατάθεσης κάτι εσώτερου πάνω σ’ ένα φύλλο χαρτιού.

Επιστολών χειρόγραφων ή δακτυλογραφημένων σε γραφομηχανή, ίσως σ’ αυτήν ενός Αρτούρο Μπαντίνι, της διαλογής τους στο ταχυδρομείο πιθανόν από κάποιον Χένρι Τσινάσκι και της επίδοσής τους από τον ταχυδρόμο, μέσα σε έναν φάκελο γεμάτο γραμματόσημα σφραγίδες και καλλιγραφημένες διευθύνσεις… μια υπέροχη επιτέλεση.

Η πρώτη ιστορία αφορά τον Μάικλ Τζέιμς Μπρόντι, όπου με αφορμή την δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ για το πρόσωπό του, το «Dear Mr. Brody», επανήλθαν στην επικαιρότητα τα έργα και οι ημέρες αυτού του γόνου ενός μεγιστάνα της μαργαρίνης στη μεταπολεμική Αμερική, ο οποίος συνετρίβη στον αγώνα του με τον εθισμό και την ψυχική ασθένεια, αυτοκτονώντας στα 23 του χρόνια.

Αποκορύφωμα των παρανοϊκών ιδεασμών του, υπήρξε η ανακοίνωση πως θα αρχίσει να μοιράζει την περιουσία του (25 εκατομμύρια δολάρια) σε όποιον είχε ανάγκη οικονομικής βοήθειας. Αυτό συνέβη το 1970. Χιλιάδες γράμματα λοιπόν άρχιζαν να στέλνονται στον Μπρόντι και τα περισσότερα από αυτά που έχουν διασωθεί δεν είχαν ποτέ ανοιχτεί.

Η δεύτερη αναφέρεται στον ιδιοφυή και φημισμένο εκκεντρικό συνθέτη Ερίκ Σατί(1).

Η Κλέμενσυ Μπάρτον-Χιλλ περιγράφει το θέαμα που αντίκρυσαν οι φίλοι του ταλαντούχου συνθέτη και πιανίστα όταν, μετά το θάνατό του το 1925, τελικά κατάφεραν να μπουν στο διαμέρισμά του, στο οποίο κανείς δεν είχε πρόσβαση για δεκαετίες.

[…] «Εκεί μέσα στο χάος βρήκαν, μεταξύ άλλων, δύο πιάνα με ουρά τοποθετημένα το ένα ανάποδα επάνω στο άλλο, τα κοστούμια του(2), πολλές ομπρέλες, μια καρέκλα, ένα τραπέζι και στοίβες από ερωτικά γράμματα προς τη μούσα, ερωμένη(;) του και γειτόνισσά του, το μοντέλο και ζωγράφο Σουζάν Βαλαντόν – τα οποία δεν είχε ταχυδρομήσει ποτέ».

Σημειωτέον πως σχέση τους είχε διαρκέσει για έξι μήνες, αλλά ο συνθέτης εξακολουθούσε να της γράφει για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Αυτό όμως που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η αποκάλυψη πως ποτέ δεν άνοιγε τις επιστολές που λάμβανε (όπως και τα δέματα), αλλά παρ’όλα αυτά απαντούσε πάντα σε αυτές. Ήλεγχε το όνομα και τη διεύθυνση του αποστολέα και έγραφε μια απάντηση… ερήμην. Οι φίλοι του, βρίσκοντας ανάμεσα σε όλα αυτά τα κλειστά γράμματα και δικές τους επιστολές, αναφέρεται πως αισθάνθηκαν μεγάλη απογοήτευση, αλλά δεν νομίζω πως υπήρχε λόγος. Κατά τη γνώμη μου αποτελεί μια πρωτότυπη και ευρηματική αντιμετώπιση, μια πράξη εξόχως σουρεαλιστική, ίσως και μια μορφή υπαρξιακού μανιφέστου. Μη λησμονούμε πως ο όρος ‘σουρεαλισμός’ επινοήθηκε από τον Γκιγιώμ Απολλιναίρ για να περιγράψει τη «συμμαχία» μεταξύ του Σατί, του Πικασό, του Μασίν και του Κοκτώ.

Οι επιστολές δημοσιεύθηκαν μαζί με τις απαντήσεις του Σατί, και τα αποτελέσματα ήταν συναρπαστικά. Ο Ρικάρντο Πίλια (3) έγραψε: «Είναι μια καταπληκτική αλληλογραφία στην οποία όλοι μιλούν για διαφορετικά πράγματα, που είναι, φυσικά, η ουσία του διαλόγου.»

Nota bene

(1)- πρωτοποριακός και επιδραστικός
Γάλλος συνθέτης (1866-1925),
γνωστός από το έργο ‘Γυμνοπαιδειές’
ήταν περίφημος εκκεντρικός
αντικατέστησε τις παραδοσιακές μουσικές κατευθύνσεις
όπως το «ralentando» και το «fortissimo»
με οδηγίες προς τον μουσικό όπως
«ενώ παρακολουθείς τον εαυτό σου να πλησιάζει» και
«σαν αηδόνι με πονόδοντο» και
(2)- για να εξοικονομήσει χρόνο αποφασίζοντας
τί να φορέσει κάθε μέρα, αγόρασε επτά,
πανομοιότυπα, κοτλέ κοστούμια
ένα για κάθε μέρα της εβδομάδας.
(3)- θεωρείται από τους σημαντικότερους
συγγραφείς της σύγχρονης Αργεντινής

Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ΄οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση του παρόντος
(ολόκληρου ή αποσπασμάτων)

κείμενο-εικονοποίηση-επιμέλεια: Κάππα Λάμδα
© periopton.com