6.5′ διάβασμα
Κατά τη διάρκεια της εργασίας της ως καμαριέρα σε ένα ξενοδοχείο στη Βενετία το 1981, η Σοφί Καλ* τράβηξε φωτογραφίες των δωματίων που της είχαν ανατεθεί να καθαρίσει.
Όπως λέει η ίδια:
«Τη Δευτέρα, 16 Φεβρουαρίου 1981, προσλήφθηκα ως έκτακτη καμαριέρα για τρεις εβδομάδες σε ένα ξενοδοχείο της Βενετίας. Κατά τη διάρκεια των καθηκόντων μου στην καθαριότητα, εξέτασα τα προσωπικά αντικείμενα των επισκεπτών του ξενοδοχείου και παρατήρησα μέσα από λεπτομέρειες ζωές που παρέμεναν άγνωστες σε εμένα. Την Παρασκευή, 6 Μαρτίου, η εργασία έφτασε στο τέλος της.»
Για κάθε ένα από τα δώδεκα δωμάτια δημιούργησε ένα δίπτυχο παρόμοιας δομής, μετά από τη διαμονή σε αυτά ενός ή περισσότερων επισκεπτών, κατά τη διάρκεια της απασχόλησης της καλλιτέχνιδας στο ξενοδοχείο.
Το βιβλίο ‘Το ξενοδοχείο’, το οποίο περιλαμβάνει τις γραπτές παρατηρήσεις της μαζί με τις φωτογραφίες, θα δημοσιευθεί τον επόμενο μήνα από τον εκδοτικό οίκο Siglio. (απόδοση από τα Αγγλικά -Κάππα Λάμδα)
ΔΩΜΑΤΙΟ 46
Δευτέρα, 16 Φεβρουαρίου, 11πμ. Ακούω να έρχεται από το δωμάτιο 46 το γέλιο μιας γυναίκας. Ο γκρουμ χτυπάει την πόρτα, φέρνει πρωινό για δύο και φεύγει. Πλησιάζω στο δωμάτιο για να ακούσω.
Εκείνη λέει: «Ω! Αυτό είναι υπέροχο.»
Αυτός απαντά: «Αλλά ο καθένας μπορεί να το κάνει αυτό.»
Εκείνη λέει: «Έτσι μου αρέσει η σοκολάτα.» Γελάει βραχνά.
Όταν επιστρέφω δέκα λεπτά αργότερα, το θέμα της συζήτησης εξακολουθεί να είναι το ίδιο.
12:30 μμ. Ο γκρουμ χτυπάει την πόρτα τους, παίρνει τον δίσκο και φεύγει.
Αυτή λέει: «Ω! Αυτοί οι Ιταλοί! » και «Ω! Όχι, μην το κάνεις αυτό! Έχω προβλήματα. Ορκίζομαι! Είσαι υπερβολικός! »
Τους ακούω να φιλιούνται.
Αυτή λέει: «Δεν πρέπει να το κάνεις αυτό! Δεν έχω πάει στην τουαλέτα σήμερα το πρωί,» οπότε στριγγλίζει,» Ω, ξέχασα να κλειδώσω την πόρτα! «
Το κλειδί γυρίζει στην κλειδαριά. Είναι 1 το μεσημέρι. Κάνουν έντονα έρωτα και εγώ τελειώνω τη βάρδια μου.
Τρίτη, 17 Φεβρουαρίου, 11:20 πμ. Ακούω τη γυναίκα να λέει, «Σου το είπα όταν φύγαμε . . .» μετά ακολουθεί σιωπή. Μέχρι τις 12:40 μμ έχουν βγει. Μπαίνω μέσα. Το πρώτο πράγμα που τραβάει το βλέμμα είναι το εκπληκτικά τεράστιο ζευγάρι παπούτσια, κάτω από το τραπέζι, που επισκιάζει όλα τα άλλα.
Βρίσκω στη συνέχεια διάσπαρτα στο δωμάτιο τα ακόλουθα αντικείμενα: ένα κουτί τσιγάρα Camel, ένα ζευγάρι γυαλιά Ray-Ban, ένα Sony Walkman, κασέτες (Bernard Lavilliers, The Doors), βιβλία: Retour à Brooklyn του Χιούµπερτ Σέλµπι Τζούνιορ, Le complot du Caire του Ζεράρ ντε Βιλιέ, La grande chasse au requin του Χάντερ Σ. Τόμσον, και τρία κόμικς. Ένα μαχαίρι με θήκη, ένα βιβλίο για την αεροδιαστημική ιατρική, σημειώσεις για το ίδιο θέμα. Ο άντρας φοράει ριγέ πιτζάμες τη νύχτα, η γυναίκα ένα μαύρο μεταξωτό σλιπ και ροζ νυχτικό. Στη βαλίτσα, υπάρχουν δύο ζευγάρια γυναικείων εσώρουχων, ταμπόν, ένα ζευγάρι ανδρικών εσωρούχων, ένα σωληνάριο, και ένα βαζάκι βαζελίνης. Το μπάνιο είναι χάλια.
Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου, 10 π.μ. Το δωμάτιο είναι άδειο. Έχουν αναχωρήσει. Σε ένα κομμάτι χαρτί στο καλάθι απορριμμάτων υπάρχει το ακόλουθο κείμενο, γραμμένο με μολύβι: «Γκέτο, Δικαστήριο της Μάλτας και επιχρυσωμένο στόμα. Ξύλινη σκάλα, δρόμος αγάπης, γέφυρα θαυμάτων. Τούρκοι αρουραίοι αποχέτευσης. Παράθυρα κλεισμένα με τούβλα. Μυστική αυλή μυστηρίων. Κηροπήγια. Η Κυνηγός. Βέλος. Τόξο. Αγελάδες. Γυμνό κορίτσι. Ονόματα εκπεσόντων αγγέλων: Σαμαέλ, Σαταέλ, Αμαμπέλ. Στενό πέρασμα νοσταλγίας ».
Έχουν ξεχάσει ένα ζευγάρι γυναικεία εσώρουχα και κάλτσες που στεγνώνουν στο καλοριφέρ του μπάνιου. Οι πετσέτες είναι πεταμένες παντού και το νερό τρέχει ακόμα στον νιπτήρα.
ΔΩΜΑΤΙΟ 24
Κυριακή 22 Φεβρουαρίου, 11 π.μ. Μπαίνω στο δωμάτιο 24, το ροζ δωμάτιο. Δύο ζευγάρια φανελένιες πιτζάμες, μία κόκκινη και μία κίτρινη, μπερδεμένες ένα κουβάρι με τα σεντόνια. Βρίσκω τρεις βαλίτσες. Δύο από αυτές είναι άδειες. Η τρίτη περιέχει καλλυντικά και μεγάλες ποσότητες χαπιών και φαρμάκων. Από τις ετικέτες μαθαίνω ότι οι ιδιοκτήτες, ο κύριος και η κυρία Δ., ζουν στη Γενεύη. Η ντουλάπα και το συρτάρια είναι γεμάτα. Θα τα κοιτάξω αργότερα. Αλλά παρατηρώ ένα μακρύ, μαύρο μεταξωτό φόρεμα, ένα ζευγάρι γυναικείες μπότες σε ανοιχτό σουέντ (σε ένα μικροσκοπικό μέγεθος 34), και ένα τεράστιο ζευγάρι ανδρικά παπούτσια. Στο μπάνιο, ένα ανδρικό παντελόνι στεγνώνει στο ντους∙ συμβολικό, αντανακλούν την ανία που επικρατεί σε αυτό το δωμάτιο. Εκτός αν είναι μόνο η δική μου κούραση. Το σεντόνι στο δεξί κρεβάτι έχει ένα λεκέ. Το αλλάζω.
Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου, 11:15 π.μ. Σήμερα, είναι το σεντόνι στα αριστερά που είναι λεκιασμένο. Το αλλάζω.
Τετάρτη, 25 Φεβρουαρίου. Το μεσημέρι, περνάω μπροστά από το δωμάτιο 24. Ακούω τον βήχα ενός άντρα και μια γυναικεία φωνή.
Πλησιάζω και ακούω:
Αυτός: «Τι είπες;»
Εκείνη: «Όχι, θέλω να δω το μουσείο κοντά στο ταχυδρομείο».
Αυτός βήχει.
Αυτός: «Ξέρω ότι υπάρχει ένα μουσείο που ακόμα δεν έχουμε δει».
Εκείνη: «Ένα παλάτι;»
Αυτός: «Όχι, είναι μουσείο. Κοίταξε στα «μουσεία». «
Εκείνη: «Αρχίζω να νιώθω τόσο χοντρή».
Αυτός: «Ω! Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης! »
Εκείνη: «Μοντέρνα Τέχνη! Όχι, όχι μοντέρνα τέχνη! »
*Η Σοφί Καλ (Sophie Calle, γεννημένη στις 9 Οκτωβρίου 1953)
είναι Γαλλίδα συγγραφέας, φωτογράφος, καλλιτέχνιδα εγκαταστάσεων
και εννοιολογική καλλιτέχνιδα. Το έργο της απεικονίζει συχνά την ανθρώπινη ευπάθεια και εξετάζει την ταυτότητα και την οικειότητα.
Αναγνωρίζεται για την ικανότητά της να ακολουθεί αγνώστους και να ερευνά την ιδιωτική τους ζωή.
Το φωτογραφικό της έργο περιλαμβάνει συχνά συνοδά κείμενα με δικά της γραπτά.
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ΄οιονδήποτε τρόπο αναδημοσίευση/χρήση/ιδιοποίηση
του παρόντος άρθρου, (ολόκληρου ή αποσπασμάτων)
χωρίς ενεργό σύνδεσμο (link) http://www.periopton.com
επιμέλεια-μετάφραση: Κάππα Λάμδα
© periopton
με στοιχεία από το Harper’s
περίοπτον 