[…] «Φεύγοντας, κοντοστάθηκε και μισογύρισε. Μια παρανόηση και τίποτα περισσότερο. Ωστόσο ο χρόνος κυλούσε. Τα δέντρα ήταν τα μόνα που -κατά κάποιο τρόπο- τον επιδοκίμαζαν: τα μικροσκοπικά τους φύλλα αναδεύονταν από τον αέρα που φυσούσε -ακόμα και αυτή την προχωρημένη ώρα- ανάμεσα στα κλαδιά.» (απόδοση: Κ. Λ.)
απόσπασμα από το διήγημα του Κλέμενς Ζετς – ‘Τα πρόσωπα στους καθρέφτες των ανελκυστήρων’
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ΄οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή του παρόντος
(ολόκληρου ή αποσπασμάτων)
© periopton
περίοπτον 