αναφορά στον Μαγκρίτ… από την Δήμητρα Πατρινέλη

2′ διάβασμα

(η Δήμητρα Πατρινέλη είναι τελειόφοιτος
του τμήματος Φωτογραφίας του ΠΑ.Δ.Α.
και η εργασία έγινε στο πλαίσιο ασκήσεων του τμήματος)

Τώρα περισσότερο από ποτέ, εν μέσω κοινωνικής αποστασιοποίησης, αποπροσωποίησης (με όρους ψυχολογίας) και αποθέωσης του ατομισμού, αποδεικνύεται πως ο υπερρεαλισμός (μεταξύ άλλων) είναι η φωνή της ψυχής. Ένα μέσο έκφρασης συναισθημάτων και εμπειριών μιας στιγμής στο χρόνο. Ένας τρόπος για να ερμηνεύσετε μια εποχή που είναι μια ιερή στιγμή μετάβασης από νύχτα σε μέρα, από ακινησία σε δράση.

Σε αυτή την εποχή ταραχών και ερωτήσεων για το ποιος μπορεί να μιλήσει για ποιον, να θυμηθούμε πως το σώμα έχει γοητεύσει τα δημιουργικά μυαλά από τότε που ξεκίνησε ο χρόνος. Αφηρημένο, πραγματικό, συμβολικό, σκανδαλώδες… στην πορεία των χρόνων, το σώμα ήταν το πιο θεμελιώδες των καλλιτεχνικών θεμάτων – και ένας ακούσιος αφηγητής: Είτε θηλυκό ή αρσενικό, ανένδυτο ή ενδεδυμένο, εξιδανικευμένο ή παραμορφωμένο, η ανθρώπινη φιγούρα ενίοτε αντιπροσωπεύει το χρονικό μιας κουλτούρας, μπορεί η απεικόνιση των γυμνών σωμάτων να φαίνεται ανυποχώρητα σκληρή, τα πρόσωπα των οποίων συχνά είναι κρυμμένα—καθιστώντας τα μυστηριώδη μα και ανησυχητικά ανώνυμα.

Αλλά δεν είναι μόνο η υποταγή του γυμνού στον καλλιτέχνη που καθιστά την φιγούρα ανίσχυρη∙ η επισφαλής θέση της φιγούρας, σε συνδυασμό με την γυμνότητά της, μεταδίδει τόσο την τρωτότητα που κουβαλάμε όλοι μας—όσο και την έκσταση της υπέρβασής της. Το γυμνό στις φωτογραφίες της Πατρινέλη, γίνεται ένα μέσο σχολιασμού της ικανότητας της τέχνης να αντικειμενοποιεί τους ανθρώπους. (Κ. Λ.)