7′ διάβασμα
Greece, 1967
(Σ.τ.Μ. ζευγάρι επάνω σε ένα θρυλικό -τότε τα λέγαμε μοτοσακό- Kreidler Florett)
Οταν ο Τζόελ Μέιροβιτς συνάντησε τον Ρόμπερτ Φρανκ στο πλατό μιας φωτογράφησης μια μέρα το 1962, είχε μια στιγμή έκλαμψης που άλλαξε τη ζωή του για πάντα. Ο Μέιροβιτς που ήταν τότε 24 ετών και εργαζόταν ως καλλιτεχνικός διευθυντής σε μια διαφημιστική εταιρεία της Νέας Υόρκης, στάθηκε πίσω από τον Ελβετό φωτογράφο και άρχισε να διακρίνει τη μοναδική και εξαιρετική ικανότητα του Φρανκ να συλλαμβάνει όμορφες εικόνες καθώς εμφανίζονταν αποσπασματικά.
«Συνέχισα να ακούω το κλικ [της Λάικα] και έβλεπα την παγωμένη στιγμή καθώς διαλυόταν στην εξελισσόμενη πραγματικότητα», λέει ο Μέιροβιτς. «Μετά από λίγο άρχισα να βλέπω αυτές τις παγωμένες στιγμές να συμβαίνουν κάθε φορά που έκανε κλικ, έτσι συμπεραίνω πως πρέπει να προέβλεπε το πλούσιο ενδιαφέρον κάποιας στιγμής σε μια πολύ συνηθισμένη κατάσταση.»
Μετά την ολοκλήρωση της φωτογράφισης, ο Μέιροβιτς βγήκε στο δρόμο και ανακάλυψε έναν κόσμο γεμάτο από συναρπαστικά γεγονότα που ήθελε να συλλάβει για τον εαυτό του. Περπάτησε 30 τετράγωνα πίσω στο γραφείο και αμέσως παραιτήθηκε από τη δουλειά του. Ο Μέιροβιτς δεν είχε καμία κατάρτιση φωτογραφίας, ούτε καν δική του φωτογραφική μηχανή, αλλά ήξερε ακριβώς τι θα ήθελε και τι έπρεπε να κάνει στο υπόλοιπο της διαδρομής του.
Από αυτό λοιπόν το παρορμητικό άλμα που άλλαξε την πορεία του, γεννήθηκε μια εξαιρετική καριέρα, που έκανε τον Μέιροβιτς να γίνει ένας από τους πιο διάσημους φωτογράφους δρόμου της εποχής μας.
Εδώ, ο Μέιροβιτς μοιράζεται πέντε συμβουλές για όσους επιδιώκουν να καταγράψουν μαγικές σκηνές της καθημερινής ζωής καθώς ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας.
1. Ανακάλυψε την ταυτότητά σου ως καλλιτέχνης
«Τελειώνοντας τη φωτογράφιση με τον Ρόμπερτ Φρανκ, βγήκα στο δρόμο. Οπου και να γύριζα ήταν γεμάτο από τέτοια γεγονότα. Ήταν τα πιο συνηθισμένα πράγματα – κάποιος που κουβαλούσε τα άπλυτά του σε δύο σάκους ή κάποιος που έσπρωχνε το παιδικό καροτσάκι – όλα αυτά τα μικρά γεγονότα που συμβαίνουν σε εμάς όλη την ώρα και για τα οποία, σχεδόν, δεν δίνουμε καμία σημασία. Ξαφνικά, το καθένα από αυτά μου φάνηκε πως αποτελεί μια μοναδική στιγμή. Σκέφτηκα, «εάν είχα μια φωτογραφική μηχανή – αυτό είναι για μένα. Αν μάθω να καταγράφω αυτά τα πράγματα, ίσως θα μπορούσα να μάθω περισσότερα για το ποιος είμαι, άρα την ταυτότητά μου. «
2. Εμπιστεύσου το ένστικτό σου
«Ποτέ δεν αμφισβητώ τον εαυτό μου. Αν έχω μια παρόρμηση, ένα τρεμόπαιγμα από κάτι μπροστά μου που εφιστά την προσοχή μου σε αυτό, η κάμερα ήδη ανεβαίνει προς το μάτι μου για να το φωτογραφίσω, επειδή δεν με νοιάζει να σπαταλήσω φιλμ (Σ.τ.Μ. προφανώς αναφέρεται στη χημική φωτογραφία). Δεν θέλω να χάσω τη στιγμή. Ποτέ δεν διστάζω γιατί κάθε δισταγμός είναι η απώλεια ενός εμβληματικού στοιχείου της αναγνώρισης. Νιώθω ότι κάθε φορά που κάποιος σηκώνει την κάμερα και σταματά στο «πρέπει ή δεν πρέπει να το κάνω;» βρίσκεται σε δίλημμα – και αυτό είναι ένα δίλημμα ζωής.»
3. Παραδώσου στη στιγμή
«Ήξερα ότι έπρεπε να αναλωθώ ελεύθερα. Αν η χροιά ενός πράγματος με αγγίζει, αλλά δεν ξέρω γιατί, το επιλέγω και θα το αναλύσω αργότερα. Αυτή τη στιγμή θέλω να είμαι όσο πιο ζωντανός και συνδεδεμένος και ρευστός γίνεται. Αυτές είναι ουσιαστικές καταστάσεις της ύπαρξης για οποιονδήποτε προσπαθεί να καταλάβει ποιος είναι. Έχουμε δύο επιλογές: να χαθείς και πάντα να ψάχνεις κάτι ή να νιώθεις ότι έχεις κατανοήσει κάπως τις εσωτερικές σου δυνατότητες. Είμαι υπέρ της ολοκλήρωσης. Θέλω να μάθω μέσα από αυτές τις εικόνες περισσότερα για τον εαυτό μου.»
4. Γίνε αόρατος
«Όταν ξεκίνησα ήμουν ντροπαλός και δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ την παρουσία μου στο δρόμο. Πώς έρχεσαι κοντά στους ανθρώπους; Πώς γίνεσαι αόρατος; Το 1963, ήμουν στην παρέλαση του Αγίου Πατρικίου με τον Τόνι Ρέι-Τζόουνς, και είδαμε τον Ανρί Καρτιέ-Μπρεσόν να εργάζεται στο δρόμο. Ήταν σαν χορευτής μπαλέτου στρίβοντας και γυρίζοντας, οι άνθρωποι δεν τον έβλεπαν πραγματικά αν και ήταν ακριβώς μπροστά τους. Αυτό μας έδωσε μια αίσθηση του πόσο κομψό θα μπορούσε να είναι. Με την πάροδο του χρόνου, καθώς αποκτούσα περισσότερη εμπειρία, ανέπτυξα κινήσεις σώματος που μου επέτρεψαν να βρίσκομαι στη στιγμή αλλά να μην αλλοιώνω την πραγματικότητα του χώρου».
5. Μάθε καλά τη γλώσσα του σώματος
«Είναι λίγο σαν σημειολογία: είναι ανάγνωση των σημάτων και των σημείων. Αν κοιτάζεις τα πλήθη των ανθρώπων, διαβάζεις τις εσωτερικές τους σκέψεις μέσω της φυσιολογίας τους. Ξεκινάς να προβλέπεις τι πρόκειται να κάνουν στη συνέχεια, γεγονός που σε κάνει ακόμα πιο γρήγορο όταν η δράση συμβαίνει όπως ακριβώς το υπέθεσες – η φωτογραφική σου μηχανή είναι πλέον έτοιμη. Κάνοντας αυτό, αισθάνεσαι τις ικανότητές σου διευρυμένες και έχεις μεγαλύτερη αντίληψη του χώρου στον οποίο εργάζεσαι. Δεν είναι κάτι που το σκέφτεσαι εκ των προτέρων, είναι κάτι που το αναπτύσσεις σαν γλώσσα. Αφομοιώνουμε τη γλώσσα και την χρησιμοποιούμε με λυρικούς, δραματικούς, καυστικούς τρόπους για να μπορέσουμε να εκφραστούμε».
[Αυτόν τον μήνα ο Μέιροβιτς κυκλοφορεί το ‘How I Make Photographs’, μια μονογραφία γεμάτη εικόνες με ζεστασιά, πνεύμα και σοφία που σταχυολογήθηκαν από την εξαιρετική του διαδρομή στη φωτογραφία.]
Απαγορεύεται η καθ΄οιονδήποτε τρόπο αναδημοσίευση/χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος άρθρου,
(ολόκληρου ή αποσπασμάτων)
επιμέλεια-μετάφραση: Κάππα Λάμδα
© periopton
όλες οι φωτογραφίες/ all photos: © Joel Meyerowitz
με στοιχεία από anothermag
περίοπτον 