στα κουρεία

5′ διάβασμα

πόλλ’ ἔμαθον ἐν τοῖσι κουρείοις ἐγὼ
ἀτόπως καθίζων κοὐδὲ γιγνώσκειν δοκῶν

διδάχθηκα πολλά στα κουρεία εγώ
όπου καθόμουν παράμερα, προσποιούμενος ακόμα και ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα.*
(Εύπολις-Μαρικάς)

I learned a great deal myself in the barbers’ shops,
sitting unnoticed, pretending not even to understand.
(Eupolis-Marikas)

Ανοίγοντας την πόρτα για να περάσει σ’ έναν χώρο καλλωπισμού, αρωμάτων και συνάθροισης, έναν ιδιαίτερο χώρο, ο καλλιτέχνης είναι σε θέση να μεταφράσει αλλά και να αναπλάσει εικαστικά (αδιάφορο ποιο, διαφορετικής μορφής, μέσον θα χρησιμοποιήσει) ένα μεγάλο μέρος του οράματός του, ειδικά του αιθέριου και αποκορεσμένου;

Ας θυμίσουμε πως οι σκέψεις, οι κατευθύνσεις, οι αξίες και οι δηλώσεις ενός καλλιτέχνη δημιουργούνται και αναδύονται από κάπου βαθιά (ας ονομάσουμε αυτό το ανεξερεύνητο ψυχή) και παραμένουν στην επιφάνεια, για πάντα, απτές και μοναχικές. Πρόχειρες και εκτεθειμένες στην οποιαδήποτε κριτική.

Στην περίπτωση του Γιώργου Γιαννόπουλου μπορούμε να καταδείξουμε χωρίς δισταγμό λέγοντας, να λοιπόν ένας φωτογράφος που νιώθει απολύτως άνετα εξερευνώντας έξω από τη ζώνη ασφαλείας του και δημιουργώντας εντελώς νέες οικείες ζώνες.

Υπογραμμίζω την οπτική επίδραση στο αφηγηματικό συγκείμενο, εστιάζοντας στη λεπτή ενορχήστρωση του θέματός του μέσα σε ένα πλαίσιο αντικατοπτρισμού. Θεωρώ πως η προοπτική να προτείνει μια ιστορία μέσω της απεικόνισης, είναι λιγότερο σημαντική για αυτόν απ’ ό,τι η καθαρή πράξη του παιχνιδιού με τα τυπικά στοιχεία μιας εικόνας (σχήμα, χρώμα, υφή κλπ.).

Για τα υπόλοιπα, περί πολύπλοκων σχοινοτενών εννοιών και θαυμαστά περιπεπλεγμένων θεωριών, μη στενοχωριέστε. Αφηγηματικά στοιχεία αναπτύσσονται. Εμφανίζονται υποσυνείδητα. Καθώς αναζητάτε μέσω μιας τυπικής προσέγγισης, πολλά άλλα πράγματα μπορούν να προκύψουν. (Κ. Λ.)

By opening the door to enter a place of beauty treatment, perfumes and congregation, a special place, is the artist in the position to interpret and artistically reproduce – irrespective of which different form, means of art he is going to utilize – a major part of his vision, particularly that of the ethereal and the desaturated?

Let us remember that the thoughts, the directions, the values and the statements of an artist formulate and emerge from somewhere deep inside (let us call this unexplored psyche) and remain in surface forever tangible and lonely. Extemporaneous and exposed to any given review.

In the case of George Giannopoulos we are able to unhesitatingly demonstrate such an artist saying, hitherto a photographer that feels utterly at ease exploring outside his comfort zone and creating completely new familiar zones.

I highlight the visual effect on the narrative context, focusing on the fine orchestration of his topic within a framework of reflection. I consider the prospect of suggesting a story through representation less important to him than the actual act of playing with the characteristic features of an image (form, color, texture etc.)

As for the rest, complicated longwinded concepts and wonderfully complicated theories that is, no worries. Narrative elements are developed. They appear subconsciously. As you keep on searching through a typical approach, many other things may arise. (kindly translated by Litsa Pappas)