«Είμαι τό Πνεύμα των τωρινών Χριστουγέννων», τού φώναξε φιλικά. «Έλα!». Ο Σκρούτζ παρατήρησε τὸ Πνεύμα. Ήταν ντυμένο μ᾿ ένα μακρύ λευκό χιτώνα. Καί πάνω στά μακριά μαύρα του μαλλιά φορούσε ένα στεφάνι από λιόπρινο. [Κάρολος Ντίκενς– Χριστουγεννιάτικη ιστορία].
Το Πνεύμα των τωρινών Χριστουγέννων λοιπόν; Ίσως η ιέρεια κάποιας παγανιστικής θεότητας ή η μούσα ενός Προραφαηλίτη ζωγράφου; Σαν ένα μερικώς αναγνώσιμο ποίημα, τίποτα δεν είναι γραμμικό, αλλά καλεί τον θεατή να αποκρυπτογραφήσει δυνητικές έννοιες. Ταυτόχρονα η εικόνα της Δήμητρας Πατρινέλη*, πιθανόν να αποτελεί ένα οπτικό σχόλιο για την αντιπαράθεση της ανθρώπινης ανάγκης να περιβάλλεται με τη φύση, να βυθίζεται στην ομορφιά της, μια γιορτή απόλαυσης του να είσαι ένα με τη γη. (Κάππα Λάμδα)
*η Δ. Πατρινέλη είναι φοιτήτρια του τμήματος φωτογραφίας
κείμενο – επιμέλεια: Κάππα Λάμδα
και
© periopton.com
περίοπτον 