«Όλες οι φωτογραφίες είναι memento mori. Τραβώντας μια φωτογραφία είναι σαν να συμμετέχετε σε άλλου ατόμου (ή πράγματος) τη θνησιμότητα, την ευαλωτότητα, την ευμεταβλητότητα. Για την ακρίβεια με την απομόνωση της στιγμής και το πάγωμά της , όλες οι φωτογραφίες μαρτυρούν την αμείλικτη τήξη του χρόνου».
Susan Sontag
Στο τελευταίο του βιβλίο: ‘Tears and Tears’ (Steidl), ο David Bailey, ο γνωστός Βρετανός φωτογράφος, επισημαίνει μια εικόνα που αποδείχθηκε ζωτικής σημασίας για την καριέρα του. Ένα ξεχωριστό πορτραίτο του μοντέλου και ηθοποιού που βασίλευε στη σκηνή του Λονδίνου την Swinging δεκαετία του ’60, η οποία έτυχε να είναι φίλη του εκείνη τη χρονική περίοδο.
© φωτογραφία David Bailey.
«Το 1961, ήμουν με την Jean Shrimpton. Μέναμε στο σπίτι της μητέρας μου, καθώς είχαν χαλάσει τα υδραυλικά στο διαμέρισμά μας. Η φωτογραφία λήφθηκε στο διάδρομο και σηματοδοτεί τη μετάβαση από τους δρόμους του East End, στους διαδρόμους της Vogue «.
Ο αποχρωματισμός είναι αποτέλεσμα της διαδικασίας που εφάρμοζε ο Bailey στο σκοτεινό θάλαμο: συνέλεγε σχισμένα, εκτεθειμένα σε διαφορετικούς χρόνους και απορριφθέντα κομμάτια φωτογραφικού χαρτιού, τις γνωστές «λωρίδες τεστ». Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών ο Bailey έχει κρατήσει αυτά τα «ατυχή» δείγματα -τα οποία στερέωσε και έπλυνε εκ νέου, διατηρώντας τις απρόβλεπτες και μοναδικές ιδιότητες αυτών των δοκιμών.
Το βιβλίο του περιέχει τα καλύτερες από αυτές τις λωρίδες, που μετατρέπουν μερικά από τα πιο διάσημα έργα του σε συναρπαστικές αφηρημένες εικόνες μέσω του ακανόνιστου σχήματός τους και των άπειρων αποχρώσεων.
© periopton.com
επιμέλεια-μετάφραση: Κάππα Λάμδα
περίοπτον 