memory transfers

φωτογραφίες του Αριστοτέλη Καραβά

Οι φωτογραφίες του Αριστοτέλη Καραβά πραγματεύονται την προσπάθεια μεταφοράς προσωπικών αναμνήσεων από το εννοιολογικό πεδίο στο εικονολογικό με τυχαίο τρόπο, ακριβώς όπως σχηματίζονται και στην πραγματικότητα. Μία μη παραμετροποιήσιμη διαδικασία, εφαρμόζοντας σε στρώματα ένα εξαιρετικά ασταθές υλικό, προσεκτικά με ένα βήμα τη φορά, μέχρι να φτάσει σε ένα επιθυμητό «τελικό» και μη επαναλαμβανόμενο αποτέλεσμα. Ο λεπτός και ακριβής χειρισμός του πάχους, η ρευστότητα, η ελαστικότητα, η στιλπνότητα και η διαφάνεια είναι ζωτικής σημασίας για τη διαδικασία του καλλιτέχνη και αποτελεί ταυτόχρονα βασικό στοιχείο της μοναδικής παραγόμενης εικόνας. Κ.Λ.

The photography of Aristotelis Karavas treats the attempt to transmit personal reminiscences from the conceptual field to the iconological randomly, just as they actually are formed. A non-configurable process, applying an extremly unstable material to layers, carefully with one step at a time, until it gets to a desirable «final» and non-repetitive result. The subtle and accurate manipulation of thickness, the fluidity, the elasticity, the eclat and the transparency are of vital importance for the artistic process and at the same time it is a key element of the single generated image. Κ.Λ.

(το κείμενο που ακολουθεί έχει συνταχθεί από τον ίδιο τον καλλιτέχνη και δεν έχει υποστεί καμμία τροποποίηση)

«Σε αυτή την δουλειά αποφάσισα να δημιουργήσω μια σειρά από αποτυπώματα μνημών. Σε μια περίοδο όπου άλλαζα συνέχεια μέρη, εικόνες και ανθρώπους ένιωσα έντονα την ανάγκη για προσωπική καταγραφή εμπειριών και την δημιουργία πολλών ημερολογιακών και αναμνηστικών εικόνων. […] ‘Ομως το θέμα μερικές φορές είναι, πού θα επιλέξεις να τα καταγράψεις; Στην βιολογική μνήμη ή στην «μηχανική» μνήμη; […] Γιατί μια φωτογραφία δεν αρκεί για να αποθηκεύσει τόσες πληροφορίες όσες ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Μια ανάμνηση δεν μπορεί να περιέχει μόνο την εικόνα ενός ανθρώπου ως πληροφορία, ταυτόχρονα στο συνειδητό η υποσυνείδητο μπορούν να αποτυπωθούν μυρωδιές, φόρμες, χρώματα, λέξεις, οτιδήποτε ο ανθρώπινος μηχανισμός μπορεί να αντιληφθεί εκείνη την στιγμή. […] Η μεταφορά(γαλακτώματος Polaroid) αποτελεί και αυτή ένα μεγάλο και ξεχωριστό κομμάτι της φωτογραφίας. Αποτελεί μια τελείως διαφορετική διάσταση της φωτογραφικής εικόνας καθώς δεν δημιουργείται από pixels ή ψηφιακή επεξεργασία, ούτε από εκτύπωση θετικής εικόνας από αρνητικό σε φίλμ. Είναι πιο χειροπιαστή, αντιδρά και αυτή στα φυσικά και χημικά φαινόμενα, έχει άρωμα, υφή, είναι σαν ζωντανός οργανισμός. Η επαφή με το υλικό, η αρχική αυτή χημική σύνθεση που είναι αποθηκευμένη στο φιλμ, το οποίο συμπιεζόμενο κατά της έξοδο του από την μηχανή polaroid το διαχέει και σχηματίζει έτσι ένα φωτοευαίσθητο χημικό ‘ύφασμα’ όπου καταγράφεται το φώς και δημιουργείται η εικόνα, είναι μια εμπειρία που σου προσφέρει μόνο η αναλογική φωτογραφία».

(the following text is written by the artist and published as it is with no alterations whatsoever)

«In this project i decided to create a series of imprints of memories. In a period of time during which i constantly changed places, images and people i felt strongly the need for documentation of experiences and for creation of several calendrical and commemorative images. […] However, the fact is sometimes you have to choose where to record. In the biological memory or in the «mechanical» memory? […] Because a photograph isn’t sufficient to store as many information as the human brain. A recollection cannot contain just the image of a person as data, simultaneously at the conscious or the subconscious level scents, forms, colours, words are captured, anything that the human mechanism can perceive at the moment. […] The transfer (of Polaroid emulsion) is a great and dinstictive part of photography as well. It constitutes a completely different aspect of the photographic image since it isn’t generated out of pixels or digital processing, nor out of positive image printing from negative to film. It is more tangible, it reacts to physical and chemical phenomena as well, it has scent, texture, it’s like a living organism. The contact with the material, this initial chemical synthesis which is stored in the film, that during it’s way out of the Polaroid it diffuses the material and it forms thus a photosensitive chemical «sheet» where the light is absorbed and the image is created, is an experience that only the analog photography can provide.»