φωτογραφίες της Πέγκυς Ζούτη
Μία φωτογραφική σειρά που υποδηλώνει κάποια παρουσία πέρα από έναν ιδεατό ορίζοντα, με το νόημα και το συμπέρασμα να παραμένουν ανοικτά. Η αβεβαιότητα σε μία συνεχή διαδικασία να γίνει αυτό που δεν έχει ακόμη υπάρξει. Κ.Λ.
A photographic series suggesting a presence across a notional horizon, with the meaning and conclusion remained open. The uncertainty in the constant state of becoming that which has not yet been. Κ.Λ.
(το κείμενο που ακολουθεί έχει συνταχθεί από τον ίδιο τον καλλιτέχνη και δεν έχει υποστεί καμμία τροποποίηση)
Ως τείχος ορίζουμε ένα ψηλό προστατευτικό κτίσμα. Συνήθως ένα αδιαπέραστο εμπόδιο που δεν επιτρέπει την επικοινωνία καθώς και την κατανόηση όσων υπάρχουν πίσω του. Γι’ αυτό τον λόγο εξάπτει την περιέργεια, για το τι μπορεί να κρύβει και προτρέπει τη φαντασία να σχηματίσει πιθανές εικόνες και καταστάσεις. Σε αυτό το σύνολο των εικόνων, το τείχος δεν είναι επαρκές ώστε να κρύψει τα αντικείμενα που προοριζόταν να προστατέψει και να τα κρατήσει στην αφάνεια, αφήνοντας έτσι να ξεπροβάλλει ένα μικρό μέρος τους και μαρτυρώντας στοιχεία για το τι κρύβει. Μ’ αυτό τον τρόπο αναιρείται η έννοια του τείχους ως εμπόδιο, απαλείφοντας τα όρια που είχαν τεθεί και επιτρέποντάς σου να εισχωρήσεις στο χώρο που προστατεύουν.
As wall we define a tall protective fence building. Usually an impenetrable barrier preventing communication and understanding of all that there is behind it. That’s the reason why it arouses curiosity,for what can be hidden behind it and forces the imagination to form potential images and situations. In this set of images, the wall does not manage to hide the objects intended to be protected and be kept out of sight,leaving a small part of them sticking out and thus providing evidence for what it hides. In this way the concept of the wall as a barrier is negated, eliminating the limits that were set and allowing you so to enter the area they protect.
κείμενο και φωτογραφίες
photos & text
© Peggy Zouti
για επικοινωνία με την φωτογράφο
contact info
επιμέλεια: Μαραλίνα Λ.
σχόλιο: Κάππα Λάμδα