χαμηλές πτήσεις

Αν είσαστε της γενιάς που ακόμα ξεφυλλίζει τα τεύχη των Διαπλανητικών για να μεταφερθείτε από τον «ταξιτζή του διαστήματος» -ξανά και ξανά- σε ένα διαγαλαξιακό προορισμό, αν σας καθηλώνουν τα εκπληκτικά σχέδια του Moebius ή διασκεδάσατε με την καταδίωξη στο κινηματογραφικό «Πέμπτο Στοιχείο», τότε ο Marion Renauld είναι ο άνθρωπός σας. Γιατί στην έκθεσή του, Air Drive,που παρουσιάζεται στη Γενεύη στη γκαλερί M.A.D (χώρος τέχνης αφιερωμένος αποκλειστικά σε μηχανολογικά καλλιτεχνήματα) έχει καταφέρει με τη βοήθεια της τεχνολογίας, λέγε με Photoshop, να αποτυπώσει φωτογραφικά την παραδοξότητα των -μέχρι τώρα- ιπτάμενων αυτοκινήτων και να επανατροφοδοτήσει το συλλογικό φαντασιακό. Οδηγούμενος από τις φαντασιώσεις της παιδικής του ηλικίας και έχοντας σαν πρότυπα καλλιτέχνες από όλο το φάσμα της επιστημονικής φαντασίας, ο Marion αναπαριστά το όραμά του για τη φουτουριστική μεταφορά με αυτοκίνητα χωρίς τροχούς, που αιωρούνται γαλήνια πάνω από το έδαφος σε αναμονή ή «γλιστρώντας» απρόσκοπτα προς κάποια κατεύθυνση.
Αλλά έχει συμπεριλάβει έναν εύστοχο αναχρονισμό: ενώ η αιώρηση των οχημάτων σίγουρα αποπνέει sci-fi, τα αυτοκίνητα είναι στην πραγματικότητα τροποποιημένες κλασικές αντίκες, συμπεριλαμβανομένων Chevrolets, Mercedes, Jaguars, Aston Martins και Porsches. Οι εικόνες που προκύπτουν είναι ένα ιδιότυπο μείγμα ρετρό στιλ με φουτουριστικές αναφορές. Τα εμβληματικά αυτοκίνητα, δείγματα από τις ημέρες δόξας της αυτοκινητοβιομηχανίας, έχουν μετατραπεί σε εναέρια μεταφορικά μέσα, εκτοξεύοντας το vintage παρουσιαστικό τους σε διαστρικές διαδρομές. Αυτό βέβαια είναι αναμενόμενο, γιατί όλοι σχεδόν οι εικονοποιοί sci-fi χρησιμοποιούν αυτοκίνητα συγκεκριμένης περιόδου, διαμορφώνοντας έτσι την ιδέα του πώς ένα ιπτάμενο αυτοκίνητο πρέπει να μοιάζει.
Τα πρώτα οχήματα που φωτογράφισε (αντιγράφω από κείμενο της έκθεσης) περιελάμβαναν ένα Chevrolet El Camino, τη Mercedes 300 SL Roadster και τη Jaguar XK120. Βρίσκοντας το κατάλληλο περιβάλλον στο οποίο θα φωτογραφίζονταν τα αυτοκίνητα σήμαινε ότι έπρεπε να αναζητηθούν σημεία χωρίς την παρουσία ανθρώπων και αναγνωρίσιμων κτιρίων. Τα μουσειακά αυτοκίνητα θα αποτελούσαν το κυρίαρχο αντικείμενο, με τον περιβάλλοντα χώρο, που έπρεπε να περιλαμβάνει κτίσματα με χαρακτηριστικά στοιχεία αρχιτεκτονικής των μέσων του 20ου αιώνα με διαφορετικές υφές και «ήσυχα» ή ουδέτερα χρώματα, να επέχει θέση φόντου (το διαβάζουν οι των εργαστηρίων της διαφημιστικής;). «Αναζητούσα κτίρια με αρχιτεκτονική που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1970, για μένα αυτό είναι ρετρό-μελλοντολογικό. Τα κτίρια θα έπρεπε να είναι επιβλητικά, μαζικά και σχεδιαστικά ιδιαίτερα». Για να επιτύχει την εμφάνιση των ιπτάμενων αυτοκινήτων, ο Μάριον έπρεπε να εφαρμόσει μια ψηφιακή τεχνική ανακατασκευής για την αφαίρεση των ελαστικών και των θόλων των τροχών από τις κλασικές καλλονές και να συγχωνεύσει τα αυτοκίνητα σε διαφορετικά περιβάλλοντα, επιλέγοντας το σωστό σκηνικό για κάθε φουτουριστική απεικόνιση. Τώρα όσον αφορά το έργο στο σύνολό του, διαθέτει αρκετές τεχνικές αρετές όπως η ομοιομορφία φωτισμού και υφής μεταξύ φόντου και θέματος, αναλογίες και αληθοφανή δημιουργία σκιών (σημεία συχνής εμφάνισης λαθών όταν πρόκειται για ενθέσεις), επισημαίνω όμως ότι δεν διαθέτει κάποια ιδιαίτερη βαρύτητα -γενικώς- παραμένει μία ανάλαφρη δημιουργία, ιδιότητα που πρέπει να διαθέτουν απαραιτήτως και τα ιπτάμενα οχήματα στα αναγνώσματα επιστημονικής φαντασίας.