Ο Κεν Ρόμπινσον (Sir Ken Robinson) είναι συγγραφέας και σύμβουλος σε θέματα εκπαίδευσης και καλλιτεχνικής παιδείας και θεωρείται πρωτοπόρος στον τομέα ανάπτυξης της εκπαίδευσης, της δημιουργικότητας και της καινοτομίας. Είναι επίσης ένας από τους σημαντικότερους ομιλητές παγκοσμίως, καθώς οι ομιλίες του ασκούν βαθιά επιρροή σε κάθε ακροατήριο οπουδήποτε στον κόσμο. Συνεργάζεται με κυβερνήσεις στην Ευρώπη, την Ασία και τις ΗΠΑ, με διεθνείς φορείς, με τις «500 επιχειρήσεις του Fortune» και με κάποιους από τους μεγαλύτερους πολιτιστικούς οργανισμούς του κόσμου. Το 1998, ορίστηκε από την κυβέρνηση της Μεγάλης Βρετανίας επικεφαλής της επιτροπής για τη δημιουργικότητα, την εκπαίδευση και την οικονομία. Τα αποτελέσματα των εργασιών της επιτροπής αυτής, δημοσιεύτηκε το 1999 και έτυχε ευρείας επιδοκιμασίας. Υπήρξε κεντρική προσωπικότητα κατά την Ερμηνευτική Διαδικασία της Βόρειας Ιρλανδίας, μέρος της οποίας ήταν η εκ μέρους του χάραξη μιας στρατηγικής για τη δημιουργική και οικονομική ανάπτυξη, σε συνεργασία με τους υπουργούς Παιδείας, Εμπορίου και Πολιτισμού. Το 2005 ανακηρύχθηκε ως μία από τις «Κεντρικές Φωνές» του Time / Fortune / CNN. Το 2003 χρίστηκε ιππότης από τη Βασίλισσα Ελισάβετ II της Αγγλίας, για τις υπηρεσίες του στις τέχνες.

Διετέλεσε διευθυντής του προγράμματος «Η Τέχνη στα σχολεία», καθηγητής Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο του Warwick και εχρίσθη ιππότης (παίρνοντας τον τίτλο του Sir) για τη συμβολή του στην εκπαίδευση.

Έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστός για τις 3 ομιλίες που έχει δώσει σε συνέδρια της Μη-Κερδοσκοπικής Οργάνωσης TED (Technology, Entertainment, Design) το 2006, το 2010 και το 2013, τα οποία παρακολούθησαν μέσω της ιστοσελίδας του TED πάνω από 240 εκατομμύρια επισκέπτες. Ιδιαίτερα δε η ομιλία που έδωσε στο ετήσιο συνέδριο TED το 2006 έχει γίνει πλέον κλασσική. Υπολογίζεται ότι εκατό εκατομμύρια προβολές της έχουν πραγματοποιηθεί μέσα από το διαδίκτυο, έκτοτε, ενώ έχει μεταφραστεί σε 46 γλώσσες.

Ο Κεν Ρόμπινσον εισηγείται ότι θα πρέπει η εκπαιδευτικές διαδικασίες από κέντρα τυποποιημένης μάθησης στηριζόμενα στο βιομηχανικό μοντέλο, να μετατραπούν σε εκπαιδευτικά συστήματα όπου η υψηλής ποιότητας κατάρτιση των εκπαιδευτικών, η ευαισθησία στο εύρος και στο βάθος των δημιουργικών αποθεμάτων κάθε παιδιού και η εστίαση στην αφύπνιση της δημιουργικότητας μέσω εναλλακτικών διδακτικών διαδικασιών που έχουν λιγότερη έμφαση στην τυποποίηση των εξετάσεων, θα κυριαρχούν.

Κλείνοντας την ομιλία του σημειώνει χαρακτηριστικά:

«Θέλω να σας διαβάσω γρήγορα, ένα μικρό ποίημα του Γέιτς, έναν ποιητή που μάλλον γνωρίζετε. Έγραψε το ποίημα στην αγαπημένη του, Μοντ Γκον, θρηνώντας το γεγονός ότι δε μπορούσε να της δώσει αυτό που πίστευε ότι η ίδια επιθυμούσε. Και είπε: «Έχω κάτι άλλο να σου δώσω, αλλά ίσως δεν το θέλεις». Έγραψε τα εξής:

«Αν είχα τ’ ουρανού την πλουμιστή τη φορεσιά  την υφασμένη από χρυσό κι απ’ ασημένιο φως  Τη γαλανή, τη μελιχρή, τη μαυροκεντημένη φορεσιά  Από νύχτα κι από μέρα κι από αποσπερίσιο φως  Τη φορεσιά μου θα άπλωνα κάτω από τα πόδια σου  Μα εγώ που είμαι φτωχός έχω μόνο τα όνειρά μου  Τα όνειρά μου άπλωσα κάτω από τα πόδια σου. Πάτα ελαφρά γιατί πατάς πάνω στα όνειρά μου».

Και κάθε μέρα, με κάθε τρόπο, τα παιδιά μας, απλώνουν τα όνειρά τους κάτω από τα πόδια μας. Εμείς πρέπει να πατήσουμε όσο πιο ελαφριά γίνεται».

Ακολουθεί η θρυλική πλέον διάλεξη «Τα σχολεία σκοτώνουν τη δημιουργικότητα» (2006).

Επιμέλεια: Κάππα Λάμδα