καλή συνταγή, κακή εκτέλεση, μέτριο αποτέλεσμα.

(για τους σπουδαστές των εργαστηρίων διαφημιστικής)

Επηρεασμένος προφανώς απο τη συμβίωσή του ,σαν παιδί, με παιχνίδια αλλά ίσως και από κινηματογραφικά βιώματα («ο άνθρωπος που μίκραινε», «φανταστικό ταξίδι» και άλλες συναφείς τανίες), ο Christopher Boffoli δημιούργησε μία σειρά φωτογραφιών -όπου και εξέδωσε σε βιβλίο- συνθέτοντας ανθρώπινες μινιατούρες με τρόφιμα σε φυσικό μέγεθος, συγχέοντας έτσι τα όρια πραγματικού και φανταστικού.
Οι φωτογραφίες δεν επιδέχονται εκτεταμένη κριτική γιατί εκτός απο την «νόστιμη» ιδέα, που έχει όμως χρησιμοποιηθεί αρκετά στο παρελθόν (βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση στη τέχνη, ειδικότερα δε στη διαφημιστική φωτογραφία, οπότε είναι αναπόφευκτο να ανακυκλώνονται ήδη εφαρμοσμένες ιδέες), ο φωτισμός και η επιμέλεια του φόντου -το οποίο θεωρώ ότι είναι και ο καταλυτικός παράγοντας σε μία φωτογραφία- είναι από αδιάφορα έως απαράδεκτα.
Ο φωτισμός μάλλον είναι φυσικός(το συμπεραίνω απο το μπλέ χρώμα στις φωτεινές περιοχές), σε μερικές εικόνες απευθείας-σκληρός ο οποίος δημιουργεί έντονες αντανακλάσεις, σε άλλες μέσω διαχύτη παράγοντας ένα επίπεδο και αδιάφορο τονικά αποτέλεσμα.
Αυτό βέβαια που είναι τραγικό είναι η επιλογή χαρτιών που περιέχουν μέσα στο χρώμα τους και γκρίζο (λάθος που επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά οι σπουδαστές του εργαστηρίου διαφημιστικής), με αποτέλεσμα -όπου χρησιμοποιούνται- τον υποβιβασμό της χρωματικής έξαρσης της εικόνας. Εκτός αυτού η τοποθέτηση των συγκεκριμένων αντικειμένων σε ενα τέτοιο συγκεχυμένο χρωματικά φόντο, δημιουργεί ένα ψυχρό ανοίκειο περιβάλλον, ένα μετα-τοπίο που μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να φλερτάρει και με τη δυστοπία και που εν πάση περιπτώσει καμία σχέση δεν έχει με φανταστικά ταξίδια και ηρωϊκές πράξεις στη χώρα του ανεξερεύνητου.