Η Yumiko Utsu είναι της γενιάς των νέων Γιαπωνέζων γυναικών φωτογράφων που προσχώρησαν στη φωτογραφία με πάθος στη δεκαετία του ’90. Οι επιρροές της, εν τούτοις, δεν προήλθαν από τις παραδόσεις της ιαπωνικής φωτογραφίας αλλά από τις τρελές φαντασιώσεις των Δυτικών καλλιτεχνών, ξεκινώντας απο τον Hieronymus Bosch, τους ιδίως σουρεαλιστές όπως ο Dali (με την περίφημη ερώτηση «γιατί, όταν παρήγγειλε αστακό ψημένο στη σχάρα  σε ένα εστιατόριο, δεν του σέρβιραν ποτέ ένα βρασμένο τηλέφωνο;») και – την συμπάθειά της – τον Τσέχο δημιουργό κινουμένων σχεδίων, Jan Švankmajer. Τα τρόφιμα είναι πάντα πλούσια σε αλληγορία για τους σουρεαλιστές (η ιστορία αγάπης κρέατος του Švankmajer, μια συγκινητική ιστορία δύο μοσχαρίσιων μπριζολών που ερωτεύονται, επηρέασε προφανώς την Utsu – παρά τις κλήσεις για βοήθεια, η δική της απελπισμένη ντομάτα Rensaku διαλύεται μπροστά στα μάτια μας, καθώς εμείς παρατηρούμε με φρίκη, ανίκανοι να τη σώσουμε), δεδομένου, ιδιαίτερα, ότι υπάρχει ένα δυσάρεστο σημείο όπου οι -μέλλουσες να γίνουν- τροφές, αναφέρονται σ’ ένα ίδιαιτέρως ζωντανό ζώο. Το πορτρέτο χταποδιών της Utsu, είναι ένα σχετικό παράδειγμα. Αυτό το πλάσμα, δεν έχει καμία πρόθεση να υποκείψει σε έναν γαστρονομικό καλλιτέχνη. Αυτός (αυτή;) ελέγχει την κατάσταση και προορίζεται να παραμείνει εκεί. Τα χταπόδια έχουν μια μακροχρόνια παράδοση ενώσεων με τις γυναίκες (σχεδόν πάντα με τις γυναίκες, γιατί η εικόνα «Djimon με χταπόδι» του Herb Ritts, το 1989, είναι μεν εξαιρετική, αλλά…εξαίρεση, έπειτα πάλι το χταπόδι του είναι πιθανόν να είναι γκέι), τα πλοκάμια τους υπονοούν όλα τα είδη «δόλιων» τρόπων που μπορούν να πάρουν γύρω από τη λεία τους. Προσωπικά, θα κρατούσα την απόστασή μου από το φιλάρεσκο μοντέλο της Utsu.

 απο ένα κείμενο του William A Ewing

Nota bene

Το πιο «νόστιμο» πάντως που διάβασα ήταν αυτό:

-Εάν ο  πρωτο-υπερρεαλιστής ζωγράφος Arcimboldo ήταν ένας σεφ του σούσι, οι δημιουργίες του μπορεί να έμοιαζαν περίπου σαν τις υπέροχα «άβολες» εικόνες της Yumiko Utsu-.

Μετάφραση: Κάππα Λάμδα

© periopton.com