«Στο σημείο της φθοράς όπου η ευαισθησία μας έχει φτάσει, είναι βέβαιο ότι χρειαζόμαστε πάνω απ ‘όλα ένα θέατρο που να μας αφυπνίζει: τα νεύρα και την καρδιά».
Κείμενο του Antonin Arto
Ανάγνωση από την Marina Abramovic στο ίδρυμα Maeght.
Την 1η Ιουνίου η 55η Μπιεννάλε σύγχρονης τέχνης εισέβάλε στη Laguna, που με τον τίτλο «Εγκυκλοπαιδικό Παλάτι» (ο τίτλος είναι μια αναπαραγωγή ενός αρχιτεκτονικού project που είχε συλλάβει το 1955 ο Marino Auriti), προτίθεται να παρουσιάσει ένα πανόραμα σύγχρονων δημιουργιών. Θα παρουσιάσουμε λοιπόν εδώ τα περισσότερο υποσχόμενα περίπτερα και τις εκθέσεις -στα πλαίσια καταγραφής εικόνας βέβαια- που αναπτύσσονται στο Arsenale, μέσα στα Giardini ή και ακριβώς στην καρδιά της Γαληνοτάτης. Διαπιστώνεται πάντως η απουσία μεγάλων οναμάτων και η παρουσία αντίστοιχα πολλών νέων -και σχετικά άγνωστων- καλλιτεχνών, που συμμετείχαν όμως με γνωστά αλλά παλιά τους έργα(:!).
Ο Marino Auriti με το «εγκυκλοπαιδικό παλάτι του κόσμου» 1950
«Ιστορία Μηδέν»
Ο εικαστικός Στέφανος Τσιβόπουλος εκπροσωπεί την ελληνική συμμετοχή με το έργο «Ιστορία Μηδέν». Το έργο συνδυάζει ένα φιλμ σε τρία επεισόδια με ένα αρχείο εικόνων και κειμένων. Το φιλμ θέτει ερωτήματα πάνω στην αξία του χρήματος και το ρόλο που αυτό διαδραματίζει στη διαμόρφωση των ανθρώπινων σχέσεων, σκιαγραφώντας την εμπειρία τριών απολύτως διαφορετικών ατόμων: μίας ηλικιωμένης συλλέκτριας έργων σύγχρονης τέχνης που πάσχει από άνοια, ζει σε ένα σπίτι που μοιάζει με Μουσείο και περνά το χρόνο της φτιάχνοντας λουλούδια οριγκάμι με χαρτονομίσματα του ευρώ, ενός αφρικανού μετανάστη που περιπλανιέται στους δρόμους της Αθήνας σπρώχνοντας ένα καρότσι σουπερμάρκετ στο οποίο συλλέγει άχρηστα μέταλλα για να τα πουλήσει, και ενός καλλιτέχνη που παρατηρεί και καταγράφει με το iPad του τυχαίες σκηνές στους δρόμους της πόλης.
Ή η γεύση των άλλων
Στον Jeremy Deller -νικητή του βραβείου Turner το 2004- αρέσει να εργάζεται συλλογικά. Κατά την τελευταία εικοσαετία, πρώην ανθρακωρύχοι, οπαδοί του συγκροτήματος Depeche Mode, μουσικοί, ειδικοί σε νυχτερίδες… έχουν συμμετάσχει σε έργα του βίντεο αλλά και ηχητικά.»Ο Jeremy Deller έχει μια αξιοσημείωτη ικανότητα να συνενώνει ανθρώπους με εντελώς διαφορετικά υπόβαθρα, και να τους συγκεντρώνει γύρω από τα πιο απροσδόκητα έργα» εξηγεί η Andrea Rose, επιμελήτρια της έκθεσής του.
#2
Εξερευνώντας τις πόλεις
Από τη δεκαετία του 1990, η Lara Almarcegui ενδιαφέρεται για το αστικό σύμπαν μέσα απο τα απέραντα πεδία του, το υπέδαφος, τις έρημες εκτάσεις του, τους εγκαταλελειμμένους κήπους του. Αρχαιολόγος αυτών των τόπων που κείτονται ανάμεσα στην πόλη και την ύπαιθρο, παράγει ένα σώμα εγγράφων, οδηγών, χαρτών, φωτογραφιών, απογραφές των υλικών, τα οποία δείχνουν αυτά που δεν φαίνονται.
#3
Η Μέση Ανατολή (ξανα)ιδωμένη απο τον Akram Zaatari
Αυτή η δεύτερη συμμετοχή του Λιβάνου συμπίπτει με την εβδομηκοστή επέτειο της ανεξαρτησίας του. Ο συνιδρυτής του Αραβικού ιδρύματος εικόνας, καλλιτέχνης ιστορικός Akraam Zaatari μιλάει για το παρόν αντλώντας από την μνήμη του αραβικού κόσμου , μέσα από ιστορικά έγγραφα. Είχε σχεδιαστεί για την Μπιενάλε μια νέα εγκατάσταση (βίντεο και φωτογραφίες) που ενδιαφέρεται για το θέμα της παραγωγής και της κυκλοφορίας των εικόνων στο πολιτικό πλαίσιο της σημερινής Μέσης Ανατολής.
#4
Κρίση Ταυτότητας
Ο βίντεο μηχανισμός του νέου Δανού Jesper Just(γενν.1974) ενσωματώνει την αρχιτεκτονική των τόπων για να βυθίσει πλήρως τον θεατή μέσα στην εικόνα. Πέντε ταινίες που προβάλλονται ταυτόχρονα σε μεγάλες οθόνες, έχουν αποτυπωθεί σαν θραύσματα μιας αφήγησης με σκοπό την ανακατασκευή της, μια σκηνή με τρεις άνδρες που εκτυλίσσεται σε ένα περιβάλλον τόσο οικείο όσο και ενοχλητικό. Ένας νέος προβληματισμός γύρω από τα θέματα επιλογών του καλλιτέχνη, την ταυτότητα και την αίσθηση του ανήκειν ή όχι σε έναν τόπο, μια κουλτούρα.
#5
Ένα κουαρτέτο για τη Γερμανία.
Σαν συγκατάνευση για την 50η επέτειο απο την συνθήκη των Ηλυσίων, η Γερμανία και η Γαλλία ανταλλάσσουν συμβολικά τους χώρους τους.(οι κλασσικά προβλέψιμες αβρότητες) Η επιμελήτρια του γερμανικού περιπτέρου, Susanne Gaensheimer, επέλεξε να καλέσει τέσσερις διεθνείς καλλιτέχνες, οι οποίοι έχουν μια προνομιακή σχέση με τη Γερμανία. Περιληπτικά, η έκθεση περιλαμβάνει φωτογραφίες του ινδού Dayanita Singh και του Νοτιαφρικανού Santu Mofokeng, το φίλμ του γαλλο-γερμανού σκηνοθέτη Romuald Karmakar και τα έργα του κινέζου γλύπτη και περφόρμερ Ai Weiwei.
#6
J.D. Okhai Ojeikere, Aja Nloso Family, 1980
Επιμέλεια-μτφρ. : © Κάππα Λάμδα
#2 Jeremy Deller, Sacrilege 2012
#3 Lara Almarcegui,βουνό απο μπάζα, Sint-Truiden, 2005
#4 Akram Zaatari,ο χώρος υποδοχής του στούντιο Shehrazade, 2006
#5 Jesper Just, χωρίς τίτλο
#6 Dayanita Singh, continuous cities/house of love, 2010
περίοπτον 